Rowery szosowe

Rowerowa moda pojawia się i znika dokładnie tak samo, jak ma to miejsce w branży odzieżowej. Inaczej mówiąc – wszystko już było i dobrze znane motywy w nieco odmienionej wersji powracają po latach. Działy marketingu największych producentów, po dekadzie skupiania się na rowerach MTB, parę lat temu przeniosły uwagę klientów na rewolucyjne nowości w segmencie rowerów szosowych. Wszystko zbiegło się z zaprezentowaniem przez Shimano i Srama hydraulicznych hamulców tarczowych dla kolarzówek oraz z wprowadzeniem przez Japończyków pierwszych elektronicznych napędów Di2. Przypomnijmy, że zadebiutowały one właśnie w rowerach wyścigowych, a dopiero potem w MTB. Dziś moda na rowery szosowe jest w apogeum, a motywem przewodnim są uterenowione kolarzówki, czyli tzw. rowery przełajowe i gravele. Ta ostatnia nazwa po angielsku oznacza „żwir”. Jeśli spojrzymy na historię rozwoju pierwszych rowerów MTB, można zauważyć duże podobieństwa z dzisiejszą ewolucją szosówek. Gravele to rowery do szybkiego poruszania się po szutrowych i polnych drogach, ale także są zdolne do ścigania się po szosach. W stosunku do klasycznych kolarzówek zmianie uległa geometra ram. Wydłużono i podniesiono rury sterowe, nieco obniżono wysokości suportów, wydłużono bazę kół, ale przede wszystkim umożliwiono montaż szerokich opon, nawet do 622 x 44. Gravele jako pierwsze rowery szosowe wyposażane są w napędy o zestawieniu przełożeń podobnym do rowerów górskich. W większości modeli od pewnej półki cenowej nie ma już przedniej przerzutki.

Drugi kierunek rozwoju rowerów szosowych związany jest już ściśle ze ściganiem. Zdecydowana większość sił spowalniających kolarza w czasie jazdy to opory aerodynamiczne. Aby umożliwić osiąganie większych prędkości, trzeba zrobić wszystko, aby usprawnić przepływ powietrza wokół rowerzysty. Stąd obserwujemy renesans rowerów szosowych tzw. aero. Mają one specjalnie ukształtowane profile rur, opływowe kierownice i mostki, a przede wszystkim – ramy otulające tylne koło. Szczególna odmiana rowerów aero to kolarzówki triathlonowe. Służą do jednorazowego pokonania kilkuset kilometrów podczas wyścigu. Projektuje się je inaczej niż klasyczne rowery do codziennego pokonywania dużych odległości. Triathlonista na siodełku właściwie leży, a ręce opiera na specjalnej kierownicy zwanej „lemondką”. Dzięki temu jest w stanie zminimalizować opory powietrza w najwyższym stopniu.