Rowery szosowe

Rowery szosowe – jak wybrać model dla siebie?

Rowery szosowe mają już ponad sto lat. Od czasu powstania nieustannie się zmieniają, a producenci robią wszystko, by je ulepszyć. Co to znaczy? Rower szosowy ma być lekki, sztywny, aerodynamiczny i dawać jak najwięcej frajdy z jazdy. Kiedy tak naprawdę powstał rower szosowy? Jego historia wiąże się nierozerwalnie z Tour de France. W 1903 roku zorganizowano pierwszą edycję najsłynniejszego wyścigu świata na dwóch kółkach. Zawody podzielono na sześć etapów, a zwycięzca – Maurice Garin – przejechał je ze średnią prędkością 25 km/h. Co ciekawe, w początkowych latach kolarze, między innymi na trasie francuskiego touru, wspomagali się alkoholem. Miał on znieczulić ból, dzięki czemu rowerzyści mogli jechać dalej. Od tego czasu wiele się zmieniło, choć Tour de France nadal zajmuje czołowe miejsce w kalendarzu rowerowych wyścigów. Bo to właśnie one są najważniejsze w tej całej zabawie. Rywalizacja napędza kolarstwo szosowe, a wszystkie wysiłki konstruktorów prowadzą do tego, by urwać cenne sekundy.

Rower sportowy – archetyp szosówki

Producenci rowerów wprowadzili dość wąską specjalizację. Dlatego rower szosowy ma wiele twarzy i nie można wyznaczyć jednego wzorca dla branży. Jeśli można mówić o szosówce w czystej postaci, to jest nią rower szosowy. Czyli maszyna do ścigania. Czym się charakteryzuje? Przede wszystkim ma zapewnić przejechanie odcinka z punktu A do punktu B w jak najkrótszym czasie. Zwykle odcinek ten jest dość długi (powiedzmy między 100 a 200 km), dlatego rower musi zapewnić choć odrobinę komfortu.

Cechy „typowej” szosówki:

• • Koła i opony. Koła mają średnicę 28 cali. Mają być lekkie i sztywne, dzięki czemu cała energia „idzie” w napęd. Opony mają przeważnie szerokość 23-25 mm. Obecnie jest raczej tendencja do tej drugiej wartości – większa guma zapewnia większy komfort. Opony szosowe mają bardzo skromny bieżnik albo są go pozbawione w ogóle.
• • Rama wykonana jest z aluminium lub karbonu. Ten pierwszy materiał jest tańszy i gorzej tłumi drgania, ten drugi przeciwnie – waży mniej i sprawia, że jazda jest bardziej komfortowa. Rama ma zwykle klasyczną konstrukcję z dość długą rurą podsiodłową. W ostatnich latach cześć producentów stosuje przeróżne zabiegi, by jazda nawet na rowerze sportowym była choć odrobinę bardziej komfortowa.
• • Hamulce – przez lata w szosach dominowały hamulce szczękowe typu u-brake. Przez ten czas jedynie ewoluowały. W 2015 roku UCI (Międzynarodowa Unia Kolarska) zezwoliła na testy hamulców tarczowych w peletonie. Po trzech latach prób federacja zezwoliła na ich użycie w wyścigach. Opinie na ten temat są rozbieżne. Z jednej strony są bardziej skuteczne od szczękowych, z drugiej – jazda rowerów na różnych hamulcach w jednej grupie może być niebezpieczna. Czas reakcji „tarcz” jest bowiem bardzo krótki. Ogólnie bardziej powszechne wejście hamulców tarczowych do kolarzówek jest raczej przesądzone.
• • Napęd. Kolarstwo jest sportem bardzo konserwatywnym. Z przodu mamy więc zwykle tarcze w konfiguracji 53x39, 52x36 lub 50x34. Z tyłu kasetę zazwyczaj 11-rzędową (Shimano). SRAM i Campagnolo trochę uciekły Japończykom, montując kasety 12-rzędowe. Poza rozwiązaniami typowo mechanicznymi, możemy też spotkać grupy elektryczne (np. Shimano Dura-Ace Di2) lub hydrauliczne (Rotor).
• • Szosowa kierownica – najbardziej rozpoznawalny element, bez którego nie byłoby kolarzówki.

Rowery aero – pokonaj powietrze

Rowery aero stworzone są do pokonania jak najszybciej odległości z punktu A do punku B. Jednak, w odróżnieniu od klasycznej szosówki, odcinek ten nie jest długi. Powiedzmy maksymalnie 180 km, czyli triathlonu na dystansie Ironman. Zwykle są to dużo mniejsze dystanse (90 km lub 45 km). W tym przypadku nie ma być wygodnie, ma być skutecznie, czyli szybko. Każdy element roweru aero zaprojektowany jest tak, by zmniejszyć opory powietrza i wygrać wyścig. Producenci rowerów prześcigają się, by urwać choćby pojedyncze waty. Jedno jest pewne: przy prędkości 40 km/h zyski ze zmniejszenia oporów aerodynamicznych są bardzo odczuwalne i przekładają się na dziesiątki sekund na mecie.

Rozmiar ramy roweru szosowego

Rozmiar ramy roweru szosowego to bardzo ważny parametr. Jeśli szkielet roweru ma złą wielkość, będziemy się na nim męczyć. Jak możemy się dowiedzieć, jakiego rozmiaru potrzebujemy? Pierwsza czynność to zmierzenie przekroku. Aby to zrobić, należy poprosić kogoś o pomoc. Stajemy tyłem do ściany, pomiędzy nogi wkładamy książkę. „Pomocnik” mierzy odległość od jej górnej krawędzi do podłogi. Uzyskany wynik mnożymy przez 0,66. Otrzymujemy w ten sposób teoretyczny rozmiar ramy w centymetrach. Dla osoby, która ma przekrok 80 cm, będzie to 52,8 cm. W przypadku cali mnożymy pomiar przez 0,26. Otrzymujemy 20,8 cala. Rama, która ma taką długość rury podsiodłowej powinna na nas pasować. Jeśli mamy co do tego wątpliwości, skontaktujmy się z obsługą sklepu.

Rower szosowy endurance

Rower szosowy endurance to taki maratończyk wśród kolarzówek. Zamierzeniem konstruktorów tego gatunku jednośladów jest stworzenie wygodnej maszyny na asfalt. Ma się lekko toczyć, ale jazda nie ma być udręką.

W jaki sposób rowery endurance zapewniają komfort?

• • Szerokie opony. Endurance rzadko kiedy ma gumy węższe niż 28 mm. 30 mm, a nawet więcej, to nie nowość. Co to daje? Przede wszystkim takie opony lepiej tłumią drobne nierówności. Często można je przerobić na zestaw bezdętkowy, co pozwala obniżyć jeszcze bardziej ciśnienie powietrza. Szersze gumy wcale nie toczą się z większymi oporami, jakby wskazywała logika.
• • Specjalna rama. Producenci prześcigają się w patentach, które mają „wygładzić asfalt”. Stąd pojawiły się specjalne wkładki, przewężenia profili, niższe mocowanie rurek podsiodłowych. Większość rowerzystów twierdzi, że efekt jest odczuwalny. Poza tym rama w rowerze endurance ma bardziej łagodną geometrię od klasycznej.
• • Specjalne dodatki. Niektórzy producenci stosują wkładki żelowe pod owijką, inni – sztyce, które mają amortyzować.

Rower szosowy carbon

Rower szosowy carbon to rozwiązanie, stosowane przez producentów od wielu lat. Lata 90. przyniosły całkiem dostępne cenowo włókna węglowe. Producenci rozpoczęli na potęgę produkcję ram z tego materiału. Zresztą nie tylko – z karbonu robi się także sztyce, kierownice, mostki, części mechanizmów korbowych, obręcze, a nawet korpusy piast i pedały.

Podstawowe zalety karbonu to niska masa, wysoka sztywność i zdolność do rozpraszania drgań. To właśnie ta ostatnia cecha sprawiła, że włókno węglowe chętnie stosuje się przy produkcji rowerów endurance.